De gigantische megalodons zijn in deze totale implosie van een film niets meer dan rondzwemmend behang. Het is de duurste haaienfilm ooit gemaakt maar Ben Wheatley zal dit zo snel mogelijk willen vergeten.
Om bij het einde te beginnen: het lijkt erop dat Ben Wheatley voor de totale gekte wilde gaan met dit uitstapje van arthousethriller naar blockbuster formulefilm. Investeerders – waaronder het Chinese China Media Capital – trapten echter op de rem en probeerden er toch nog een conventionele actiefilm van te maken. Wat zoals gewoonlijk een zootje oplevert.
Dat is de indruk die je krijgt van dit rommelige, onsamenhangende, oninteressante vervolg. Recent schreef de Britse filmjournalist Robbie Collin in The Telegraph trouwens een interessant stuk over de manier waarop China met filminvesteringen zijn traditionele wereldbeeld loopt uit te venten. Maar dat terzijde.
Jason Statham speelt vijf jaar na de gebeurtenissen van The Meg (kort voor ‘megalodon’, een prehistorische haai ter grootte van een voetbalveld) opnieuw Jonas Taylor. In de openingsscène brandt hij zich op volle zee een weg uit een container in de hoop de bemanning van een vrachtvaarder te betrappen op het lozen van radioactief afval (ruiken we hier een derde deel? The Megamegalodon? Megalodon Phone Home? First Meg: The Meginning?).
Een duik in de oceaan en een reddingsactie later is hij in het Oceanic Institute in Hainan, China om de eerste volkomen onlogische situatie mee te maken. Taylors vriend en collega Jiuming Zhang springt ‘om een experiment te doen’ in het water bij een megalodon die ze in gevangenschap hebben (“Niks aan de hand. Ik heb haar opgevoed sinds ze een puppy was.”) waarna het beest hem bijna opvreet. “Ze gedroeg zich al een paar dagen vreemd”, zegt hij tegen Taylor als hij eenmaal uit het water is. Waarom spring je dan in godsnaam in het water? Het is de eerste van een lange reeks bizarre keuzes in het script, die samengaan met afgekloven oneliners – “That was close, too close” – en waardeloze dialogen.
“This feels unpleasantly familiar”, becommentarieert een personage totaal overbodig een scène die verwijst naar deel één. “Let’s hope it goes better than last time”, reageert iemand anders alsof de kijker niet allang doorheeft wat er aan de hand is. “What happened last time?”, stelt een ander personage ons geduld verder op de proef. “You don’t wanna know”, kapt Taylor het gesprek dan af. Het bestaan van de megalodons is zo ongeveer het meest realistische element in het script.
Je zou denken dat Meg 2: The Trench tenminste over grote vissen gaat (en Stathams gepatenteerde gefronste wenkbrauwen) maar de megs blijken al snel niets meer dan rondzwemmend behang. Edelfiguranten. Voor wie deel één niet heeft gezien: de reden dat de megs lange tijd onopgemerkt konden bestaan, is dat ze in een onbekend deel van de oceaan leefden: de ‘trench’, gescheiden van de rest van de wereld door een laag extreem heet water die de ‘thermocline’ heet. Maar niet alleen zwemmen de megs in deel twee naar hartelust door die thermocline heen – zo snel werkt evolutie nou ook weer niet – wanneer Statham en z’n onderzoeksteam met een ultramoderne onderzeeër en ultramoderne duikuitrusting door de thermocline heen gaan en terra incognita willen verkennen, stuiten ze op de zeebodem op een geheime mijnbouwbasis. Wablief? Dus iemand heeft in die vijf jaar tijd onzichtbaar voor de rest van de wereld, met ultramoderne apparatuur een basis gebouwd op 7.500 meter diepte terwijl de megs en andere prehistorische terreur daar rondzwom?
Nog geloofwaardiger wordt het nadat er van alles mis gaat en Stathams personage op een bepaald moment zOnDeR DuIkUItrUsTiNg naar buiten zwemt. Waterdruk iemand? Waar twintig minuten daarvoor nog een andere teamlid aan bezweek? Fictie schmictie, moeten de schrijvers hebben gedacht.
Om toch een beetje te kunnen lachen te midden van al die narigheid belandt het onderzoeksteam in de slotakte op ‘Fun Island’. Iemand heeft blijkbaar bedacht dat de marketing van een luxe toeristenresort prima past in een film over moordende prehistorische vissen. Plotseling serveert de film shots van malle toeristen met kleine hondjes. Het is zo’n bizarre wisseling van toon, nadat de overlevenden van het onderzoeksteam net uit die onderzeese basis zijn ontsnapt, dat het lijkt alsof je in een andere film zit. Van Wheatley weten we dat hij een verhaal kan vertellen, dus deze kladderadatsch moet het resultaat zijn van bemoeienis van buiten.
En nee, dit wordt geen cultfilm. Ja, Statham die met z’n benen een megalodon van zich af probeert te houden, heeft cultpotentieel. Maar daar staat te veel zooi tegenover. Met de enorme grootte van de megs wordt in deel twee vrijwel niets gedaan – een nogal basale vergissing voor een film over grote vissen – en zodra de megs bij Fun Island wel een bedreiging vormen – inclusief een shot vanuit de bek van een meg die zwemmers hapt, alsof we in een kermisattractie zitten – worden ze meteen afgetroefd door een nog grotere octopus. Waar vervolgens ook nauwelijks iets mee wordt gedaan.
Fascinerend hoe een film zo kan mislukken. Gelukkig gaat Wheatley hierna gewoon weer een zes-uur-durende zombie-satire (serie) maken voor het Britse Channel 4.
